Ważne słowa Boga:

Dzisiaj ludzie wierzą, że Biblia jest Bogiem, a Bóg – Biblią. Wierzą oni również, że wszystkie zawarte w niej słowa były jedynymi słowami wypowiedzianymi przez Boga i że Bóg osobiście wypowiedział je wszystkie. Ci, którzy wierzą w Boga, myślą nawet, że mimo iż sześćdziesiąt sześć ksiąg Starego i Nowego Testamentu zostało napisanych przez ludzi, to wszystkie te słowa zostały im dane z natchnienia Boga i są zapisem wypowiedzi Ducha Świętego. Jest to błędne ludzkie rozumienie, które zupełnie nie pokrywa się z faktami. W rzeczywistości, poza księgami proroctw, większość Starego Testamentu stanowi pewien zapis dziejów. Część listów Nowego Testamentu wypływa z ludzkich doświadczeń, a część z oświecenia danego przez Ducha Świętego. Listy Pawła są przykładowo dziełem człowieka, wszystkie były wynikiem oświecenia przez Ducha Świętego. Kierowane do kościołów, stanowiły słowa napomnienia oraz zachęty dla braci i sióstr w tych wspólnotach. Nie były to słowa wypowiedziane przez Ducha Świętego – Paweł ani nie mógł mówić w imieniu Ducha Świętego, ani nie był prorokiem, a tym bardziej nie doświadczał objawień, jakie były udziałem Jana. Jego listy adresowane były do kościołów w Efezie, Koryntu, Galacji oraz do innych wspólnot. Tym samym listy Pawła zawarte w Nowym Testamencie są pismami, które Paweł kierował do poszczególnych kościołów, a nie efektami natchnienia Ducha Świętego, i nie są one też wypowiedziami samego Ducha Świętego. Są to wyłącznie słowa napomnienia, pociechy i zachęty, które w trakcie swej działalności Paweł pisał dla kościołów. A zatem są one także zapisem istotnej części pracy Pawła w owym czasie. Były pisane dla wszystkich, którzy są braćmi i siostrami w Panu, aby bracia oraz siostry należący do ówczesnych kościołów postępowali według rad Pawła i trzymali się wskazanej przez Pana Jezusa drogi skruchy. Paweł nie mówił bynajmniej, że wszystkie ówczesne czy przyszłe kościoły muszą jeść i pić to, co napisał, ani nie twierdził też, że wszystkie jego słowa pochodzą od Boga. Stosownie do ówczesnej sytuacji kościoła, po prostu dzielił się myślami z braćmi i siostrami, napominał ich, a także wzbudzał w nich wiarę, nauczał ich i upominał. Jego słowa brały się z brzemienia, które sam dźwigał i dzięki nim zapewniał wsparcie swym współwyznawcom. Wykonywał dzieło apostoła kościołów tamtych czasów, był robotnikiem, którym posługiwał się Pan Jezus, a zatem musiał przyjąć odpowiedzialność za ówczesne wspólnoty i podjąć się wykonywania pracy kościelnej oraz poznawać stany, w jakich znajdowali się bracia i siostry – i z tego właśnie powodu pisał listy do wszystkich braci oraz sióstr w Panu. Wszystko to, co w jego pismach było budujące moralnie i pozytywne dla ludzi, było słuszne, ale nie stanowiło wypowiedzi Ducha Świętego i nie mogło reprezentować Boga. W sposób oczywisty błędnym ich pojmowaniem – oraz straszliwym bluźnierstwem – jest traktowanie przez ludzi zapisu doświadczenia człowieka i jego listów jako słów wypowiedzianych do kościołów przez samego Ducha Świętego! Odnosi się to w szczególności do pism, które Paweł kierował do poszczególnych wspólnot, gdyż jego listy do braci i sióstr pisane były w związku z ówczesnymi uwarunkowaniami i sytuacją danego kościoła i miały na celu upominanie współwyznawców w Panu, aby byli w stanie otrzymać łaskę Pana Jezusa. Listy Pawła miały ożywiać wiarę ówczesnych braci i sióstr. Można powiedzieć, że ich pisanie było jego własnym brzemieniem, jak również brzemieniem nałożonym na niego przez Ducha Świętego. Paweł był w końcu apostołem, który przewodził kościołom tamtych czasów, pisał do nich listy i napominał je – to właśnie było jego zadanie. Jego tożsamość była zaś jedynie tożsamością czynnie działającego apostoła i był on jedynie apostołem posłanym przez Boga; nie był ani prorokiem, ani człowiekiem przepowiadającym przyszłość. Największe znaczenie miały dla niego jego własna działalność oraz życie braci i sióstr. Dlatego też nie mógł mówić w imieniu Ducha Świętego. Jego słowa nie były słowami Ducha Świętego, ani tym bardziej słowami samego Boga, ponieważ Paweł nie był nikim więcej jak tylko jednym z Bożych stworzeń, a już z pewnością nie był wcieleniem Boga. Jego tożsamość nie była taka sama jak tożsamość Jezusa. Słowa Jezusa były słowami Ducha Świętego, słowami Boga, ponieważ posiadał On tożsamość Chrystusa, Syna Bożego. Jakże Paweł mógłby być Mu równym? Jeśli ludzie postrzegają listy i słowa takie jak pisma Pawła jako wypowiedzi Ducha Świętego, oraz czczą je jak Boga, można tylko stwierdzić, że są zanadto bezkrytyczni. Mówiąc zaś bardziej dosadnie, czyż nie jest to po prostu bluźnierstwo? Jakże człowiek mógłby mówić w imieniu Boga? I jak ludzie mogą chylić czoła przed zapisem listów pewnego człowieka i słów, które wypowiedział, jakby były świętą, lub cudowną i natchnioną księgą? Czy słowa Boga mogłyby zostać przypadkowo wypowiedziane przez człowieka? Jak człowiek mógłby przemawiać w imieniu Boga? A więc powiedz sam, czy to możliwe, aby listy, które Paweł napisał dla kościołów, nie były naznaczone jego własnymi myślami? Jak mogłyby nie być nimi skażone? Listy te Paweł napisał dla kościołów na podstawie swych osobistych doświadczeń i swojej własnej wiedzy. Na przykład w liście do kościołów w Galacji zawarł określoną opinię w pewnej sprawie, podczas gdy Piotr napisał inny list, zawierający odmienny pogląd. Który z listów pochodził zatem od Ducha Świętego? Nikt nie jest w stanie stwierdzić tego z całą pewnością. A zatem można tylko powiedzieć, że obaj dźwigali ciężar odpowiedzialności za kościoły, jednakże ich listy reprezentują ich postawę, ich zaopatrzenie i wsparcie dla braci i sióstr, oraz brzemię odpowiedzialności za kościoły, stanowiąc jedynie ludzkie dzieło, nie zaś pisma pochodzące w całości od Ducha Świętego. Jeśli twierdzisz, że listy te są słowami Ducha Świętego, to jesteś niedorzeczny i popełniasz bluźnierstwo! Listy Pawła i inne listy Nowego Testamentu są odpowiednikami pamiętników bardziej współczesnych postaci ze świata duchowości. Stoją na równi z książkami Watchmana Nee lub doświadczeniami Lawrence’a, itp. Jedyną różnicą jest to, że książki współczesnych osobistości ze świata duchowości nie są włączone do Nowego Testamentu, jednak istota tych osób jest taka sama: byli to ludzie, którymi w pewnym czasie posługiwał się Duch Święty, ale nie mogli oni w sposób bezpośredni reprezentować Boga.

(W odniesieniu do Biblii (3), w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło)

Podczas starotestamentowego Wieku Prawa wielu proroków wzbudzonych przez Jahwe głosiło w Jego imieniu proroctwa, udzielało wskazówek różnym plemionom i narodom oraz przepowiadało dzieło, które Jahwe miał wykonać. Wszyscy ci ludzie, którzy zostali wzbudzeni, otrzymali od Jahwe Ducha proroctwa: mogli oglądać wizje zsyłane im przez Jahwe i słyszeć Jego głos, a tym samym zostali przez Niego natchnieni i spisywali proroctwa. Dziełem, które wykonali, było wyrażanie głosu Jahwe, wypowiadanie Jego proroctwa, a dzieło Jahwe w owym czasie polegało po prostu na prowadzeniu ludzi za pomocą Ducha. Jahwe nie stał się ciałem, a ludzie nigdy nie widzieli Jego oblicza. Dlatego wzbudził On wielu proroków, którzy mieli czynić Jego dzieło, i dał im przepowiednie, które przekazali każdemu plemieniu i rodowi Izraela. Ich dzieło polegało na głoszeniu proroctw, a niektórzy z nich zapisali polecenia, jakie dawał im Jahwe, aby pokazać je innym. Jahwe wzbudził tych ludzi, aby głosili proroctwa i przepowiadali przyszłe dzieło lub dzieło, jakie pozostało jeszcze do wykonania w owym czasie, tak aby ludzie mogli ujrzeć cudowność i mądrość Jahwe. Te księgi proroctw były zupełnie inne od pozostałych ksiąg Biblii: były to słowa wypowiedziane lub napisane przez tych, którym dany był Duch proroctwa – przez tych, którzy otrzymali od Jahwe wizje lub usłyszeli Jego głos. Oprócz tych właśnie ksiąg, cała reszta Starego Testamentu składa się z zapisków sporządzonych przez ludzi po tym, jak Jahwe ukończył swe dzieło. Księgi te nie mogą zastąpić przepowiedni proroków wzbudzonych przez Jahwe, tak jak nie można porównać Księgi Izajasza i Księgi Daniela do Księgi Rodzaju i Księgi Wyjścia. Proroctwa zostały wypowiedziane przed wykonaniem dzieła; pozostałe zaś księgi spisano już po jego zakończeniu – gdyż to właśnie byli w stanie zrobić ludzie. Prorocy tamtych czasów byli natchnieni przez Jahwe i głosili pewne proroctwa, wypowiedzieli wiele słów i przepowiedzieli różne rzeczy dotyczące Wieku Łaski, jak również zagładę świata w dniach ostatecznych, czyli dzieło, którego Jahwe dopiero zamierzał dokonać. Wszystkie pozostałe księgi stanowią zapis dzieła wypełnionego przez Jahwe w Izraelu. (…) Dlatego to, co zapisane jest w biblijnym Starym Testamencie, stanowi wyłącznie opis dzieła Bożego dokonanego w owym czasie w Izraelu. Słowa proroków – Izajasza, Daniela, Jeremiasza i Ezechiela… – przepowiadają inne dzieło Boże na ziemi, dzieło samego Boga Jahwe. Wszystko to pochodziło od Boga, było dziełem Ducha Świętego, a oprócz tych ksiąg proroków, wszystko inne jest zapisem ludzkich doświadczeń związanych z ówczesnym dziełem Jahwe.

(W odniesieniu do Biblii (1), w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło)

Nie wszystko w Biblii jest zapisem słów wypowiedzianych osobiście przez Boga. Biblia dokumentuje po prostu dwa poprzednie etapy dzieła Bożego, z których jedna część to zapisane przepowiednie proroków, a druga – doświadczenia i wiedza spisane przez ludzi, którymi w ciągu wieków posługiwał się Bóg. Ludzkie doświadczenia, w sposób nieunikniony, naznaczone są opiniami i wiedzą człowieka. W wielu spośród biblijnych ksiąg zawarte są ludzkie pojęcia, ludzkie uprzedzenia oraz przykłady absurdalnego ludzkiego rozumowania. Oczywiście większość słów jest wynikiem iluminacji oraz oświecenia przez Ducha Świętego, i są one przykładami prawidłowego pojmowania świata, jednakże i tak nie można powiedzieć, że w sposób całkowicie adekwatny wyrażają one prawdę. Zawarte w nich poglądy na pewne sprawy to nic innego, jak tylko wiedza wywodząca się z osobistych doświadczeń lub też z oświecenia przez Ducha Świętego. Przepowiednie proroków wygłaszane były na osobiste polecenie Boga. Proroctwa takich postaci, jak Izajasz, Daniel, Ezdrasz, Jeremiasz i Ezechiel były wynikiem bezpośrednich wskazówek Ducha Świętego. Ludzie ci byli profetami, otrzymali Ducha proroctwa i wszyscy byli prorokami Starego Testamentu. Podczas Wieku Prawa ludzie ci, otrzymawszy natchnienie od Jahwe, wygłosili wiele przepowiedni, będących bezpośrednim przekazem od Niego.

(W odniesieniu do Biblii (3), w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło)

Przykłady i wyimki z kazań i rozmów wspólnoty:

Kiedy i w jaki sposób powstała Biblia? Żydzi w Wieku Prawa Pismem Świętym nazywali tylko Stary Testament. Później Pan Jezus dokonał dzieła odkupienia, a ponad trzysta lat po tym wydarzeniu podczas soboru pewni przywódcy kościelni postanowili zebrać wszystkie listy napisane przez uczniów i apostołów Pana Jezusa. Ostatecznie, po długich rozważaniach, wybrali 27 z nich jako kanon Nowego Testamentu, który połączyli ze Starym Testamentem, tworząc całą treść Biblii. To są fakty dotyczące pochodzenia Nowego i Starego Testamentu, i to jest wewnętrzna historia Biblii. Wielu ludzi wierzy, że Biblia pochodzi od Boga; w szczególności w Drugim Liście Pawła do Tymoteusza jest powiedziane: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga”. W rzeczywistości kiedy Paweł wypowiedział te słowa, Nowy Testament nie został jeszcze przekształcony w księgę; w tym kontekście Pismo Święte, do którego odnosił się Paweł, to Stary Testament, a nie Nowy Testament. To jest fakt. Jednak ludzie dni ostatecznych jako Pismo Święte, o którym mówił Paweł, traktują całą Biblię – Nowy i Stary Testament. Jest to sprzeczne z faktami. To błędna interpretacja, mit. Co więcej, czy można twierdzić, że Stary Testament został w całości dany z natchnienia Bożego? Dzieło Wieku Prawa zostało wykonane przez Boga przy wykorzystaniu Mojżesza. Pierwsze pięć ksiąg Starego Testamentu również zostało spisane przez Mojżesza. Można śmiało powiedzieć, że nikt nie rozumiał Bożego dzieła Wieku Prawa lepiej niż on. Czy zatem w Pięcioksięgu Mojżesza on sam powiedział, że wszystkie słowa, które napisał, zostały dane z natchnienia Boga? Po pierwsze, nie powiedział tego. Po drugie, nie powiedział tego również żaden z proroków używanych przez Boga w Wieku Prawa – takich jak Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel, Daniel i tak dalej. Jedynie Paweł twierdził, że Pismo Święte zostało natchnione przez Boga. Jeśli powiedział to tylko Paweł, trudno nazwać takie słowa ważnymi. Nie możemy więc niczego na tych słowach opierać.

Poza tym, co myśleli bracia i siostry w kościołach o listach napisanych przez Piotra, Pawła i innych, kiedy były one wysyłane do kościołów? Powiedzieliby: „To jest list brata Piotra”, „To jest list brata Pawła”, „To jest list Mateusza”… Czy ktokolwiek w tamtym czasie potraktowałby te listy apostołów jako słowo Boże? Absolutnie nie, ponieważ Piotr, Mateusz i inni nigdy nie powiedzieli, że są Bogiem lub że są wcieleniem; mówili, że wierzą w Pana Jezusa i są uczniami Pana Jezusa, więc bracia i siostry w kościołach traktowali ich jak braci, a ich listy i słowa jako omówienie i świadectwo braci. Jest to całkowicie trafne i zgodne z faktami historycznymi. Jednak dzisiaj ludzie wszystkich wyznań traktują słowa apostołów jako natchnione przez Boga. Traktują je jako słowa Boga i stawiają je na równi ze słowami Boga. Czy nie jest to sprzeczne z faktami historycznymi? Nie widzą nawet nic złego w traktowaniu tych ludzkich słów jako słów Boga. Kiedy ludzie wytykają im błąd, na swoją obronę przywołują słowa Pawła z Biblii – ale czy słowa Pawła mają jakiekolwiek oparcie? W listach apostolskich Piotr powiedział, że listy Pawła zawierają objawienia i dzieło Ducha Świętego. Ale Piotr nigdy nie powiedział, że słowa Pawła były natchnione przez Ducha Świętego i że należy je traktować jako słowa Boga, ani też Paweł nie odważył się powiedzieć, że jego słowa były natchnione przez Boga. Ani Paweł, ani Piotr nie zaświadczyli, że ich słowa były słowami Boga, więc jak wierzący w dniach ostatecznych mogą traktować ich słowa jako tożsame z Bożymi? Jaki błąd popełniają? Czy ich interpretacje są poprawne? Nie zdają sobie sprawy, jak absurdalny jest to błąd, nie dostrzegają go, co pokazuje, że nie znają prawdy. Jednak ludzie nadal ślepo czczą i wierzą; cokolwiek się powie, ludzie w to wierzą. Czyż nie są w tym zupełnie pozbawieni rozeznania? Ludzie religijni mają ślepą wiarę w Biblię, czczą Biblię, uważają ją za wyższą od Boga, wierzą, że Biblia reprezentuje Boga i wszystko na niej opierają. Czy to nie jest niedorzeczne, że czczą Biblię i do tego stopnia ślepo w nią wierzą? A jaką formę przybiera ich ślepa wiara w Biblię? Nie są w stanie podejść do niej zgodnie z faktami historycznymi i nie dążą do prawdy, nie szukają oświecenia i iluminacji Ducha Świętego. Zamiast tego ślepo oddają cześć znanym osobistościom, ufając, akceptując i sztywno stosując wszystko, co ktoś z nich powie. Czy to możliwe, że słowa ludzi nigdy się nie mylą? Czy to możliwe, że wszystko, co powiedział Paweł, jest słuszne? Paweł był człowiekiem – jak w takim razie mógłby nie być skażony? Dlatego stawianie listów apostołów na równi ze słowami Boga jest poważnym błędem. W Biblii słowa Boga są słowami Boga, a słowa ludzi są słowami ludzi. Nie można ich traktować na równi. Które zatem słowa w Biblii są słowami Boga? Wszystkie słowa wypowiedziane osobiście przez Boga Jahwe, to, co Bóg Jahwe polecił przekazać prorokom, oraz słowa wypowiedziane osobiście przez Pana Jezusa – tylko one są słowami Boga. Jak myślisz, co jest szczególnego we wszystkich słowach wypowiadanych przez proroków w Biblii? Wszyscy oni mówili: „Tak mówi Jahwe” i „Tak powiedział Jahwe”. Nie mówili: „Mówię wam to Ja, Daniel (lub Izajasz)”. To wyjaśnia ludziom, że prorocy przekazywali oryginalne słowa Boga. Dlatego tylko oryginalne słowa Boga przekazane przez proroków są słowami Boga, tylko słowa osobiście wypowiedziane przez Boga Jahwe są słowami Boga i tylko słowa osobiście wypowiedziane przez Pana Jezusa są słowami Boga. Nic w Biblii poza tymi słowami nie jest słowami Boga; słowa wypowiedziane przez apostołów i wydarzenia zapisane przez sługi Boże są jedynie świadectwami ludzi.

(Rozmowy zwierzchnika)