1

Kiedyś myślałem, że porzucenie wszystkiego i pracowanie dla Boga oznacza, że kocham Boga. Chociaż KPCh mnie ścigała, nigdy nie zawróciłem.

Odrzuciła mnie moja rodzina, a świat mnie oczernił, ale byłem gotów poświęcić lata mojej młodości Bogu bez narzekania czy żalu.

Jeśli tylko miałbym zostać wyniesiony do królestwa niebieskiego i nagrodzony, było to warte każdej ilości cierpienia i łez.

Kiedy nadeszły próby i obnażyły moją brzydotę, popadłem w zniechęcenie oraz stałem się słaby i płakałem gorzkimi łzami.

Zastanawiając się nad ścieżką, którą kroczyłem w swojej wierze w Boga, wreszcie zdałem sobie sprawę, że bez dążenia do prawdy w końcu upadnę.

2

Słowa Boże ujawniły skażoną istotę ludzkości i dopiero wtedy dostrzegłem, jak dogłębnie byłem skażony.

Mówiłem, że kocham Boga, ale chodziło tylko o zyskanie błogosławieństw i nagród, a nawet ciężka praca i trud były podejmowane po to, by dostać coś w zamian od Boga.

Naprawdę utraciłem swoje sumienie, rozum, człowieczeństwo, ale Bóg wciąż używał swoich słów, by mnie osądzić i obmyć.

Padam na twarz przed Bogiem, żałując tego, co zrobiłem – nie zasługuję na to, by otrzymać Bożą miłość.

Postanawiam starać się kochać Boga i zadowolić Go – nie będę już planował swojej przyszłości czy losu ani się nad nimi zastanawiał.

3

Przechodzenie przez próby i trudności doskonali moją wiarę. Dostrzegam, że nadejście prób to naprawdę Boże błogosławieństwo.

Choć może ciało cierpi, mogę posmakować Bożej miłości. Dzięki temu, że praktykuję prawdę, moje zepsute usposobienie ulega przemianie.

Będę naśladował Piotra, będę kochał Boga tak mocno, jak to możliwe i będę Mu posłuszny aż do śmierci. Jestem tak błogosławiony, że mogę kochać Boga i dziś nieść o Nim świadectwo.

Jestem pewien, że Chrystus jest prawdą, drogą i życiem. Kiedy rozumie się prawdę i zna Boga, życie nie idzie na marne.

Trzymanie się Bożych ustaleń nigdy nie jest błędem. Moim obowiązkiem jest dozgonnie kochać Boga i być Mu posłusznym.