Scena ukazana w Biblii, gdy Bóg daje rozkaz Adamowi

porusza i raduje serce.

Choć obecny jest tylko Bóg i człowiek,

łączy ich tak bliska więź, łączy ich tak bliska więź,

że zaczynamy czuć zdumienie i podziw.

Człowiek dostaje Bożą miłość za darmo i w obfitości,

otacza go Boża miłość.

Człowiek czysty i niewinny,

beztroski i bez zobowiązań,

żyje w szczęściu na oczach Boga.

Bóg troszczy się o niego,

a człowiek żyje pod Jego skrzydłami.

Wszystko, co robi człowiek, wszystkie słowa, czyny,

są związane z Bogiem,

nie mogą być od Niego oderwane.

Od pierwszej chwili, w której Bóg stworzył ludzi,

od pierwszej chwili miał ich w swej opiece.

Na czym polega ta opieka?

Na tym, że Bóg chroni, chroni i strzeże człowieka.

Ma nadzieję, że człowiek Mu zaufa,

zaufa i będzie słuchał Jego słów.

To właśnie pierwsza rzecz,

której od ludzi oczekiwał Bóg.

Mając tę nadzieję, Bóg wyrzekł takie oto słowa:

Z każdego drzewa w tym ogrodzie

możesz jeść, co chcesz;

ale z drzewa poznania dobra i zła, dobra i zła

nie wolno ci jeść,

bo w dniu gdy z niego spożyjesz,

czeka cię pewna śmierć.

Te proste słowa będące wolą Boga

mówią nam, że już wtedy

w swoim sercu Bóg się troszczył o człowieka.

W tych zwięzłych, prostych słowach widzimy,

co ma w sercu Bóg.

Czy w Jego sercu jest miłość?

Czyż nie ma opieki i troski?

Bożą miłość i opiekę można poczuć i odczuć.

Będąc człowiekiem sumienia

i mając w sobie człowieczeństwo,

poczujesz ciepło, opiekę oraz miłość,

poczujesz też, że jesteś szczęśliwy.

Gdy tak się poczujesz, jak się zachowasz?

Czy przylgniesz do Niego?

Czy pełna szacunku miłość

nie zagości w sercu twoim?

Czy twe serce będzie blisko Niego?

Widzimy więc, jak ważna

dla człowieka jest miłość Boga.

Lecz nawet ważniejsze jest to,

że człowiek może czuć i rozumieć miłość Boga.

Adaptacja na podstawie: Boże dzieło, Boże usposobienie i Sam Bóg I, w: Słowo, t. 2, O poznaniu Boga