296 Smutek skażonej ludzkości
Ⅰ
Człowiek kroczył przez wieki przy Bogu,
ale nie wiedział, że panuje Bóg nad wszystkim,
rządzi losem wszystkich istnień,
porządkuje je i prowadzi.
To umyka ludzkiemu umysłowi,
nie dlatego, że Boże drogi są niejasne,
lub Jego plan jeszcze się nie wypełnił.
Ludzkie serce i duch są daleko od Boga.
Choć, podążając za Bogiem, człowiek naprawdę nie wie,
że odgrywa on rolę sługi szatana.
Nikt nie poszukuje śladów Boga lub Jego obecności.
Nikt nie pragnie żyć pod opieką i troską Boga.
Ale wybiera i polega na panu zła,
by dostosować się do świata i jego zasad.
Serce i duch człowieka wpadają w ręce szatana,
i stają się jego pokarmem,
stają się jego pokarmem.
Ⅱ
Co więcej, ludzkie serce i duch
stają się siedliskiem szatana
i miejscem jego działania.
Ludzkie rozumienie opuszcza go
i nie widzi celu, wartości,
znaczenia bycia człowiekiem.
Człowiek już nie szuka Boga,
jego serce ignoruje Boże prawa i Jego przymierze.
I z czasem któż powie, któż zrozumie,
czemu Bóg stworzył ludzką rasę.
Nikt nie pojmuje słów z Bożych ust
i nie jest świadom, że wszystko pochodzi od Niego.
Człowiek opiera się prawom Boga i Jego dekretom;
osłabione serca i dusze podążają.
Bóg traci człowieka, którego stworzył,
a człowiek gubi swe korzenie.
Oto smutek ludzkości.
Oto smutek ludzkości.
Adaptacja na podstawie: Bóg jest źródłem ludzkiego życia, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło
