Ⅰ

Bóg rozpoczął dzieło swe we wszechświecie.

Tam ludzie obudzili się i zgromadzili wokół niego.

Gdy w nich „krąży” Bóg,

zrywają szatana więź, więź wielkiego nieszczęścia,

na zawsze wolni są.

Gdy Boży dzień nadejdzie, wszyscy ludzie szczęśliwi będą.

Smutku w sercach ich od teraz nie będzie już.

Chmury żalu zmieniają się w czysty tlen,

dryfują w powietrzu.

Bóg cieszy się szczęściem bycia razem z człowiekiem.

Ⅱ

Rozkoszą Boga są czyny człowieka,

więc urażony nie jest już

i przy nadejściu dnia Bożego

to, co żyje na ziemi, odzyska źródło swego istnienia,

wszystko na ziemi ożyje, bazą istnienia tego będzie Bóg,

bo dzięki Niemu wszystko jaśnieje życiem

i dzięki Niemu cicho znika.

Ⅲ

Wszystko czeka na słowo Boże wymówione

przez Jego usta.

I wszystko cieszy się tym, co mówi i robi.

To On jest Najwyższy, ale żyje z ludźmi.

Ich dzieła objawiają stworzenie ziemi i nieba przez Boga.

Gdy ludzie chwalą Boga,

wywyższany jest we wszystkim.

Niebo błękitne staje się.

Kwiaty kwitną, trawa zielenieje.

Wszystko, co żyje na ziemi, piękne staje się.

Ⅳ

Słysząc Jego głos, ludzie biegają tu i tam.

Ludzie w Jego królestwie pełni radości są;

ich życie rozwija się.

Bóg działa między wybranymi.

Jego dzieło nie może być skażone wymysłami człowieka.

Bo Bóg dokonuje własnego dzieła.

Gdy Bóg dokonuje swego dzieła,

wszystko nowe i zmienione jest.

Gdy Boże dzieło zakończy się,

nowy człowiek nie będzie już martwić się o to,

czego żąda Bóg.

Bo ziemia cała cieszyć będzie się,

a Bóg powoli błogosławić będzie całą ludzkość.

Adaptacja na podstawie: Słowa Boże dla całego wszechświata, rozdz. 33, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło