Ⅰ

Jeśli ktoś ostatecznie zdoła przetrwać,

znaczy to, że spełnił wymogi Boże.

Nie może żyć w ostatecznym wytchnieniu ktoś,

kto nieposłuszny i niemiły Bogu jest.

Złe uczynki dziecka ani jego prawość

nie przenoszą się wszak na rodziców.

Niecność zaś lub prawość rodziców

nie są wcale udziałem dzieci ich.

Każdy zasługuje na przeznaczenie swe,

według swojej własnej istoty.

Przeznaczenie człowieka nie ma związku z innymi osobami.

Ⅱ

Każdy ma swe grzechy i błogosławieństwa,

nikt nikogo nie może zastąpić.

Nikt nie odpowie za grzechy innych;

ani nikt nie może przyjąć kary za kogoś innego.

To jest bezwzględne.

Jeśli ktoś postępuje sprawiedliwie, to prawy jest.

Jeżeli zaś ktoś czyni zło, to jest złoczyńcą.

Ludzie prawi bez wątpienia przetrwają,

zaś złoczyńcom pisane jest zniszczenie.

Jeśli ktoś święty jest, to nie jest splamiony,

to nie jest on splamiony.

Jeśli ktoś splamiony jest,

krzty świętości nie ma w nim, nie ma w nim.

Ⅲ

Niegodziwcy będą zniszczeni,

a ludzie prawi zdołają przetrwać,

nawet jeśli dziecko złoczyńcy jest prawe

lub źli są rodzice prawej osoby.

Nie ma między nimi żadnego związku,

jeśli mąż wierzy, a żona nie wierzy,

lub gdy dziecko wierzy, a rodzice nie.

To dwa całkiem odrębne rodzaje.

Każdy zasługuje na przeznaczenie swe,

według swojej własnej istoty.

Przeznaczenie człowieka nie ma związku z innymi osobami.

Ⅳ

Więc przed osiągnięciem wytchnienia

krewni wokół są.

Po osiągnięciu wytchnienia

żadnych krewnych już nie ma.

Kto czyni powinność jest wrogiem tych, co jej nie czynią.

Kochający Boga są wrogami tych, którzy Go nienawidzą.

Ci, którzy osiągają wytchnienie,

nie są zgodni z tymi, którzy ulegają zniszczeniu.

Każdy zasługuje na przeznaczenie swe,

według swojej własnej istoty.

Przeznaczenie człowieka nie ma związku z innymi osobami.

Adaptacja na podstawie: Bóg i człowiek wejdą razem do odpoczynku, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło