Rodzice Wenyi rozwiedli się, kiedy miała dwa latka. Mieszkała następnie ze swoim tatą i z macochą. Macocha nie mogła jej znieść i zawsze kłóciła się z tatą dziewczynki, który, nie mając wyboru, musiał odsyłać Wenyę do domu jej mamy. Ta natomiast całkowicie poświęciła się prowadzeniu swojej firmy i nie miała czasu na opiekę nad Wenyą. Często odsyłała ją zatem dalej – pod opiekę swoich krewnych i przyjaciół. Po wielu latach życia pod taką zastępczą opieką mała Wenya czuła się samotna, bezradna i tęskniła za domowym ciepłem. Dopiero, gdy jej tata i macocha się rozwiedli, dziewczyna wróciła do ojca. Od tej pory miała dom – na dobre i na złe.

Kiedy Wenya dorosła, stała się bardzo rozważna, grzeczna i dużo się uczyła. Ale właśnie wtedy, gdy intensywnie uczyła się, przygotowując się do egzaminów wstępnych na studia, stało się nieszczęście: jej mama doznała wylewu krwi do mózgu, została sparaliżowana i przykuta do łóżka. Ojczym Wenyi porzucił jej mamę, a do tego przejął cały jej majątek. Zaraz potem tata dziewczynki został zabrany do szpitala z diagnozą raka wątroby… Wenya nie była w stanie przejąć na siebie całego brzemienia pomocy rodzinie, mogła jedynie prosić krewnych i przyjaciół o pomoc, ale ci jej odmówili…

Właśnie wówczas, gdy Wenya cierpiała, nie mając się dokąd zwrócić, dwie siostry z Kościoła Boga Wszechmogącego złożyły Wenyi, jej mamie i siostrze świadectwo o dziele Boga Wszechmogącego w dniach ostatecznych. Ze słów Boga Wszechmogącego zrozumiały one wówczas przyczynę bólu w życiu człowieka i pojęły, że tylko, jeśli ludzie przyjdą do Boga, mogą otrzymać Bożą ochronę i żyć w szczęściu. Jedynie dzięki pokrzepiającym słowom Boga mama i córki otrząsnęły się z bólu i bezradności. Wenya doświadczyła autentycznej miłości Bożej i prawdziwego miłosierdzia Bożego. Nareszcie zaznała domowego ciepła i znalazła prawdziwy dom.