I

Na rozległym obszarze świata oceany stale zamulają się, stając się polami,

a zalewane pola zmieniają się w oceany, i tak w kółko.

Z wyjątkiem Tego, który sprawuje suwerenną władzę

nad wszystkim spośród wszystkich rzeczy,

nikt nie jest w stanie przewodzić tej ludzkości i kierować nią.

Nie ma żadnego mocarza,

który by się trudził czy poczynił przygotowania dla tej ludzkości.

Tym bardziej zaś nie ma nikogo,

kto mógłby poprowadzić ją ku jej świetlanemu przeznaczeniu

i uwolnić ją od ziemskich niesprawiedliwości.

Bóg ubolewa nad przyszłością ludzkości, smuci się jej upadkiem

i cierpi przez to, że ludzkość krok po kroku zmierza

w stronę zniszczenia i ścieżki, z której nie ma odwrotu.

Nikt nigdy się nie zastanowił,

dokąd może zmierzać ludzkość, która złamała Bogu serce

i się Go wyrzekła, aby podążać za złym.

II

Właśnie z tego powodu nikt nie przeczuwa gniewu Bożego,

nikt nie szuka sposobu, aby przypodobać się Bogu,

ani nie próbuje się do Niego zbliżyć,

a co więcej, nikt nie stara się zrozumieć Jego smutku i bólu.

Nawet usłyszawszy Jego głos,

człowiek podąża wciąż własną drogą, uparcie oddala się od Boga,

unika Bożej łaski i opieki oraz stroni od Jego prawdy,

woląc zaprzedać się szatanowi, wrogowi Boga.

A kto choć raz zastanowił się nad tym, jak też Bóg postąpi –

jeśli człowiek nadal trwać będzie w swym zatwardziałym uporze –

wobec tej ludzkości, która Go porzuciła, nie oglądając się nawet za siebie?

III

Nikt nie wie, że przyczyną powtarzających się upomnień i nawoływań Boga jest to,

że ma On już w swoich rękach gotową katastrofę, jakiej wcześniej nie bywało,

a która będzie wprost nie do zniesienia dla ludzkiego ciała i duszy.

Katastrofa ta nie jest bowiem karą tylko dla ciała, lecz także dla duszy.

Musisz wiedzieć jedno: kiedy Boży plan nie dojdzie do skutku,

kiedy upomnienia i nawoływania Boga nie zostaną wyrównane,

jakąż wściekłość to w Nim roznieci?

Nie będzie to przypominać niczego, czego dotąd doświadczyła

lub co wiedziała którakolwiek z Jego istot stworzonych.

Dlatego mówię, że ta klęska jest bez precedensu

i nigdy też się nie powtórzy.

Bożym zamysłem jest bowiem tylko ten jeden raz stworzyć ludzkość

i tylko ten jeden raz ją zbawić.

Jest to zatem pierwszy i zarazem ostatni raz.

Dlatego nikt nie jest w stanie zrozumieć

starannie przemyślanych intencji oraz żarliwego wyczekiwania,

z jakim Bóg tym razem zbawia ludzkość.

Bóg jest źródłem ludzkiego życia, w: Słowo, t. 1, Pojawienie się Boga i Jego dzieło